Dusss...
Het is al weer enkele maanden geleden dat ik een blog schreef. In de deze maanden was ik erg druk met afstuderen, dat helaas nog steeds niet gelukt is, kon ik wél eindelijk weer aan het werk en ben ik simpelweg met heel veel en niets bezig geweest.
Naast al dit mocht ik eindelijk op 6 april nog eens een borstverkleining ondergaan. Nog eens? Inderdaad, nog eens! Ik zal bij het begin beginnen.
Ik kreeg al op erg jonge leeftijd tietjes. Ik herinner nog goed dat ik voor de spiegel stond, mij zelf op mijn borst prikte en tegen mijn moeder zei: "Mam, als ik hier duw dan doet het pijn." Waarop mijn moeder zei: "Aha, dan krijg je tietjes". Op dat moment was ik 9 jaar oud. Heel erg jong dus, maar ik was met alles erg vroeg. Enfin, in groep 8 van de basisschool liep ik al met een cup B/C, niet wetende dat dit uitgroeide naar een cup E. Nu is dat niet súper groot en het zag er ook niet zodanig riant uit dat, dat het enige was wat je zag, maar het was voldoende voor een bijnaam als; "Inge met die dikke dingen".
Met die bijnaam, een beetje schaamte en naar mate de jaren vorderde ook steeds meer pijn, liep ik rond tot mijn 24ste. Ik had wel al vaak nagedacht over een borstverkleining en er veel over opgezocht, maar altijd gedacht dat mijn pijn niet erg genoeg was voor een operatie die vergoed zou worden door de zorgverzekering. Ondertussen werd ook het beeld van mijzelf steeds minder positief. Ik had het idee dat mensen mij eerder zagen als een meid met dikke tieten die leuk is voor één avond, maar zonder andere kwaliteiten. Ergens kon ik het wel begrijpen dat mensen misschien zo dachten. Mijn kwaliteiten staan immers niet op mijn borstkas geschreven, maar die borsten hingen er wel degelijk.
Toen ik Fons leerde kennen merkte ik ook dat ik bang was dat hij bij mij weg zou gaan voor een beter iemand. Iemand met misschien meer kwaliteiten. Achteraf was een negatief zelfbeeld ook vaak de oorzaak van deze angst in mijn andere relaties. Gelukkig bleef en blijft Fons nog steeds en hielp hij mij juist over deze angst heen.
Al met al was het dus niet alleen de fysieke pijn die steeds erger werd, maar ook de psychologische "pijn" die ervoor zorgde dat ik toch maar eens naar de huisarts ging. Nee heb je, ja kun je krijgen. En tot mijn verbazing ging het vanaf toen eigenlijk allemaal redelijk makkelijk en snel. Ik kreeg direct een doorverwijzing naar de plastische chirurg in het ziekenhuis in Venlo. Deze diende een verzoek voor vergoeding in bij mijn zorgverzekeraar en na een week kwam deze al met een dille vette goedkeuring terug. Vanaf toen was het wachten op een oproep om twee weken daarna geopereerd te worden. De eerste operatie vond plaats op 16 Januari 2019.
Van te voren kreeg ik een gesprek met een verpleegkundige over mijn algehele gezondheid en een gesprek met een anesthesist over de narcose. Ook werd er een week en een dag voor de operatie bloed geprikt om de bloedgroep te bepalen. Op de dag zelf moest ik nuchter blijven, want ik werd in de ochtend geopereerd. Ik was gelukkig zo zenuwachtig dat ik waarschijnlijk toch geen hap door mijn keel zou krijgen. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik een eigen kamer. Ik mocht meteen mijn operatie tenue aan, bestaande uit de meest charmante onderbroek denk aar en een blauwe operatiejas zoals ze die in horrorfilms ook hebben. Ik ging alvast in het bed liggen, kreeg nog een paracetamol en daarna werd ik naar de operatiekamer gebracht. Daar kreeg ik vooraf een infuus, werd ik aan monitoren gekoppeld en werd nog even voor de zekerheid gecheckt waar ik voor kwam. Ook de chirurge ontmoette ik toen voor het eerst. Een knappe jonge vrouw, met een beetje een Belgisch accent en hele vriendelijke ogen. In betere handen kon ik niet terecht komen dacht ik. Ze vroeg mij wel cup ik wilde en met een beetje angst dat het te klein zou worden zei ik een flinke cup C. Ze tekende op mijn borsten waar ze ging snijden en toen was het wachten tot de OK helemaal klaar was om mij te ontvangen. Voor ik de OK in ging werd ik op een operatie bed geholpen en langzaam zag ik de grote witte lampen in mijn ogen schijnen en werd ik in slaap geholpen met een narcosemasker. Voor mij ging het doek dicht, maar in de OK was het ''showtime''.
Na ongeveer 2,5 uur werd ik, met mijn hele middel verpakt in verband, wakker op de uitslaapkamer. Meteen had ik erg veel pijn en hele erge dorst. Ik kreeg al vrij snel morfine en een waterijsje. Het lekkerste waterijsje dat ik ooit heb gehad.
Na een nachtje in het ziekenhuis werd 's ochtends het verband eraf gehaald en zag ik voor het eerst het resultaat. Mijn eerste gedachten was; shit, wat heb ik gedaan. Alles was bont en blauw en tepels zagen eruit als de meest slecht gedraaide gehaktballetjes ooit. Blijkbaar zag het er volgens de arts toch goed uit 😆.
Op naar huis dus, met een nieuwe binder om, een volle tas pijnstilling en enorm veel zin in mijn eigen bed.
Na 3 dagen thuis mocht ik voor het eerst douchen dus ging ook voor het eerst de binder af. Voor het eerst met mijn "nieuwe" titties out in the open. Zo erg als ik hier naar uitgekeken had, zo vreselijk was het om te doen. Bewegen zonder strak ingebonden te zijn was dood eng en ik heb dus ook een kwartier staan huilen onder de douchen. Afdrogen deed Fons, want bewegen durfde ik niet, maar schoon was ik gelukkig wel. Daarna voelde ik mij toch wel een stuk beter. De tweede keer douchen ging ook een stuk minder dramatisch gelukkig. Na ongeveer 5 weken veel slapen, veel liggen, weinig bewegen en heel vaak in de spiegel kijken kon ik eindelijk weer wat gaan doen. Het normale leven werd weer opgepakt.
Na ongeveer twee jaar zagen de littekens er top uit en op zich was ik blij met het gehele resultaat, maar ik vond ze toch nog een beetje groot en ze gingen hangen. Iets wat ik altijd al had, doordat ik een redelijk dunne huid heb blijkbaar. Ik droeg overigens nog steeds een aantal oude bh's in cup D. Ondanks een redelijk lange revalidatie en grote kans dat er geen vergoeding meer in zat, dacht ik; 'ik wil nog een keer'. Dit keer belde ik meteen naar het ziekenhuis om een afspraak te maken met de plastische chirurg die mij ook geopereerd had. Daar werd vergeleken hoe mijn borsten er enkele weken na de operatie en op dat moment uitzagen. Ze waren inderdaad in een luchtzakking geraakt en door wat Coronakilo's waren ze ook een klein beetje groter geworden. Ze vertelde me dat ze niet veel kleiner gemaakt konden worden, maar dat ze wel gelift konden worden. Hierbij zou het onderste litteken dan aan mijn ribbenkast vast gemaakt worden, zodat ze dit keer ook zouden blijven staan. Ze diende weer een verzoek tot vergoeding in en na een paar dagen al kreeg ik onverwachts toch de goedkeuring. Nu was het wachten op de oproep. Door Corona duurde dit veel langer dan de eerste keer, maar wel weer eerder dan verwacht.
Begin April 2021 werd ik gebeld en na een week werd ik al geopereerd. Op 6 april was het dan zover. Het hele riedeltje opnieuw. Alleen dit keer lag ik helaas niet alleen op een kamer, maar (bleek in de nacht) met een houtzagerij. Dit keer werd ik helaas wakker met veel meer pijn dan de eerste keer. Na de eerste operatie werd ik wakker, at mijn ijsje, kreeg wat morfine en sliep verder. Dit keer werd ik wakker, vroeg om morfine en een ijsje en kon vervolgens niet meer slapen van de pijn. Ik kreeg steeds meer morfine en uiteindelijk ook magnesium dat blijkbaar de werking van morfine versterkt. Toen ging het eindelijk wel een beetje de goede kant op. Maar ja, 's nachts werd ik wakker gehouden door de houtzagerij, waardoor ik mij enorm frustreerde en constant aan de pijn dacht. 's nachts kreeg ik uiteindelijk nog meer morfine, waar ik overigens enorme jeuk over mijn hele lichaam van kreeg, en in de ochtend viel ik eventjes in slaap. Rond 8 uur werd ik weer gewekt voor ontbijt en ik mocht eindelijk bijna naar huis, naar mijn eigen bed. Maar de weken erna waren zeer pijnlijk. Met genoeg Tramadol ben ik de weken doorgekomen en nu na 3 maanden kan ik oprecht zeggen dat ik de beste keuze ooit gemaakt heb. Ik heb nu een voorgevel die past bij mijn lichaam en voel mij super goed en gelukkig.
Hè hè...een heel verhaal. Nu kun je denken; ''waarom in vredesnaam zo'n lang verhaal''. Let me tell you, in het kort dit keer...
1 jaar na de eerste operatie heb ik op mijn Instagram pagina kort mijn verhaal verteld, waarna ik heel erg veel berichten ontving, en nog steeds ontvang, van meiden die ook graag een borstverkleining willen. Om welke reden dan ook, maar ieder met veel vragen en vooral twijfel. Een borstvergroting is, qua operatie, herstel en financiering een simpel verhaal, maar een borstverkleining is dat helaas niet. Bij deze dus mijn verhaal voor alle jonge, prachtige dames out there.
Reactie plaatsen
Reacties
He puupke, wat een mooi verhaal, trots op jou om alles en eerlijk te vertellen. En wat fijn dat ozze fons je zo goed bijstaat! Jullie komen er wel😘